Haruki Murakami. Karanlıktan sonra . İstanbul, , 2017.

Şehir gözümüzün önünde uzanıyor. Yükseklerde uçan bir gece kuşunun gözlerinden, biz, bu manzarayı görüyoruz. Şehir, kuş bakışıyla, devasa bir canlıya benziyor. Ya da birçok canlı organizma birleşip tek bir varlığa dönüşmüş gibi görünüyor. Sayısız atardamarın bedenin en uç noktalarına kadar taşıdığı kanla, hiç durmadan hücreler yenileniyor. Damarlar yeni şifreleri verip eskileri topluyor. Tüketilecekleri gönderip eskileri alıyor. Yeni çelişkileri gönderip eski çelişkileri topluyor. Şehrin bedeninin her yerinde, nabız atışının ritmine uyarak ışık titremeleri, parlamalar ve kıpırdanmalar oluyor. Gece yarısına az bir zaman kaldı, hareketlilik zirve noktasını geçmiş olmasına rağmen, yaşamın sürmesi için temel metabolizma hiç hız kesmeden faaliyetine devam ediyor. Şehrin iniltisi, basso continuo olarak sürüp gidiyor. Alçalıp yükselmeyen, monoton, ancak uğursuz bir şeyler meydana geleceğinin habercisi gibi bir inilti bu.