Ambrose Bierce. Karanlığın kahkahası. İstanbul, Altın Kitaplar Yayınevi, 1992.

Ben bunu tey ne zaman okumuştum da şimdi bir daha. Teyliğin ne kadar olduğuna da bakmadım, on beş yıl belki, okul dönüşü yol üstündeki kitapçıdan aldıysam yirmi yıl, bilmem. Yirmi yıl önce ne okuduğumu hatırlayacak kadar yok kafa, zaten neyi neden o kadar hatırlamak, nöronları boşa yormamalıyız. Daha iyi işlerde kullanabiliriz onları, boks öğrenirken hafızadan çalabiliriz mesela, başka işler başka işlerin alanlarını kaplasın hemen, iç savaş çıksın, o şemalar bir karışsa neler olacak. Dürüstlük İlkesi ile Avanta Tutkusu bir köprüde karşılaşırlar, Dürüstlük İlkesi tatsızlık çıkmaması için geri adım atar, mecaz anlamda, Avanta hemen suya yuvarlayıverir Dürüstlük’ü, üstelik dokunmadan, sözle. Zamanın kişiye dengini kuruyorum, karelerin içinden geçip giden kişinin bir kareye dönüşmesi, ardından bir başkasının, aslında zaman bellediğimiz şeyin bilincin karelerinden ibaret olması.