Kemal Varol. Haw. İstanbul, , 2024.

Belalıydıq. Azman idik. Tutduğumuzu qoparırdıq. Bəzən qorxaq pişiklərin dalınca düşərdik. Nəfəs-nəfəsə qaçıb gizlənəcək bir yer axtarardılar. Bəzən də küçələri dolaşıb, “Niyə keçirsən bura?” deyə yadları qorxudardıq. Üzlərindən qan çəkilərdi. Onların dediyinə görə, itin quyruğuna ilişmiş kimi olurdular. Nəticədə, insanlar bizdən uzaqlaşar və heç kim bizə bir şey verməzdi.