Aliyeva Aslı Halil. Kurşunlanmış Çocukluk: 1992 26 Şubat Hocalı Soykırımını Yaşamış Çocukların Öyküsü. Bursa, Türk Ocakları Bursa Şubesi Yayınları, 2016.

Hocalı çocukları ile görüştükten sonra onların öz geçmişlerindeki "çocukluk" sayfasının hep boş kalacağı kanaatine vardım. Şimdi bu boylu poslu delikanlılar Ölmüş Çocukluklarını hatırlamaya zorlanıyorlar aslında bu insanlar 1992 yılının ölüm gecesini hatırlamaya mahkum edilmiş zavallılardır. Bu onlara hep dert getiriyor, sitem veriyor, ara ara da bir şaman gibi o geceye çekiliyorlar, konuştukça konuşuyorlar. sanki dedikleri bir şaman duasıdır. Bu, aslında bizim facialarımızın salnamesidir. Onu yazmak, gelecek nesillere ulaştırmak bizim kutsal görevimizdir. Ben o borcu ödeyebilir miyim? Bu sorunun karşısında heyecanımı yenemiyorum. Tanrıdan, akrabalarımdan ve dostlarımdan bana arka çıkmalarını, manevi destek vermelerini istiyorum. 1992, 26 Şubat'ında ölümün ağzından kurtulmuş Hocalı Çocuklarının kaderi bence bir alın yazısıdır. O yazıdan kaçmak olmuyor. Benim yazdıklarım Allah'ın bir kulunun dile getirdikleri, kaleme aldıklarıdır. Bu kitabı ortaya koyana kadar elime demir asa alarak, ayağıma demir çarık giyerek kapı kapı dolaştım, derviş hayatı yaşadım demiyorum. Zaten, Yunus Emre "ben derviş olamam çünkü derviş gönülsüz olur" demiş. Ben ise bu işe gönüllü gittim. Kırık gönüllere küçücük bir merhem olsun diye yaptım. Çocukluğu ölmüş insanların trajedisini herkese ulaştırmak için yaptım. Bu nedenle bu kitapta ne çığlık arayın, ne de bir isyan... Sadece okuyun ve düşünün...