Ahmet Ümit. Yırtıcı Kuşlar Zamanı. İstanbul, , 2024.

Altın tozları gibiydi kumlar; ışıltılı, canlı, alev alev. Hafif bir rüzgâr yeni çiçek açmış manolya kokuları getiriyordu bir yerlerden. Bir bahçe olmalıydı. Bakındım ama etrafta bahçe filan göremedim. Bahçe şöyle dursun, tek bir ağaç bile yoktu.