Stephanie Perkins. Isla ve Mutlu son. İstanbul, , 2016.

Gece yarısı. Aşırı sıcak ve kafam ağrı kesiciden dolayı gü- zel olabilir ama o çocuk, tam oradaki çocuk. O işte. Ο duruşu tekrarlayan bir rüya kadar tanıdık. Omuzları aşağı çökük, başı sağa eğik ve burnu kaleminin ucundan üç santim ötede. Kalbim acı dolu bir mutlulukla doluyor. Çok yakın, sadece iki masa ötemde ve bana dönük. Kafe kaynıyor. Kafedeki hava, buruk kahve kokusuyla kaplı. Üç yıllık arzu vücudumu dolaşıp dudaklarımdan fırlıyor: "Josh!" Kafası yukarı kalkıyor. Uzun, çok uzun bir süre bo- yunca sadece bana baktıktan sonra gözlerini kırpıştırıyor.