Jane Casey. Sakın hata yapma. İstanbul, Olimpos, 2015.

Soğuk, sanki canlı bir varlık gibiydi. Megan’m kıyafetlerinin arasından dişlerini geçirmiş, iliklerine kadar işlemişti. Kemikleri sızlıyordu. Kramp giren baldırında hissettiği acıdan bile beterdi. Elbisesinin kollarını ellerinin üzerine iyice çekip ellerini koltuk altlarına soktu. Başını da usulca öne eğdi, böylece yüzü çimlerin içine gömüldü. Uyumak için dayanılmaz bir istek duyuyordu. Gözleri kapalıydı. Oysa gecenin seslerine kulak verse belki de uyanık kalmak daha kolay olurdu: Yanında duran Hugh’ın soluk alış verişi, ağaçlardaki rüzgâr sesi, çalıların hışırtısı, yıldızların melodisi...